Op het terras

De zon is genadeloos vandaag, brandend op mijn huid. Ik zit op het terras, mijn wijnglas losjes tussen mijn vingers. De heldere vloeistof schittert in het zonlicht terwijl ik een slok neem, langzaam, genietend van de manier waarop de warme drank langs mijn tong glijdt.

Mijn jurk is dun, nauwelijks meer dan een zomerse sluier over mijn huid. Ik speel met de zoom, trek hem speels een beetje omhoog over mijn dijen. Niet te veel. Net genoeg om de lucht mijn huid te laten strelen.

En net genoeg om hém te laten kijken.

Hij zit tegenover me, doet alsof hij ontspannen achteroverleunt, maar ik zie de spanning in zijn kaak, de manier waarop zijn blik steeds weer naar mijn benen glijdt. Hij denkt dat ik het niet merk, dat ik onschuldig hier zit te genieten van mijn wijn en de zon.

Maar ik weet precies wat ik doe.

Langzaam laat ik mijn benen een stukje uit elkaar glijden, net genoeg om hem een glimp op te laten vangen. Mijn kanten slipje is zichtbaar nu. Ik neem nog een slok en lik bedachtzaam een druppel van mijn lippen, terwijl ik hem strak aankijk.

Zijn adem stokt. Zijn vingers spannen om het glas dat hij vasthoudt.

“Warm, hè?” zeg ik, mijn stem zo nonchalant mogelijk.

Hij slikt. Knikt. Zegt niets.

Ik glimlach. Mijn benen blijven precies zo, uitnodigend, uitdagend. Ik geniet van het machtsspel, van de spanning die tussen ons hangt.

En ik weet dat het slechts een kwestie van tijd is voordat hij bezwijkt.

Mijn benen blijven net iets uit elkaar. Hij denkt dat ik het niet merk—hoe hij zijn adem inhoudt, hoe zijn vingers zich steviger om het glas klemmen.

Ik speel met de steel van mijn wijnglas, laat mijn nagels er zacht over glijden. “Je kijkt,” zeg ik, alsof het een simpele constatering is.

Zijn ogen schieten omhoog, naar mijn gezicht. Hij wil iets zeggen, zich misschien verontschuldigen.

“Vind je het mooi?” vraag ik, mijn stem zacht, bijna plagerig.

Hij knippert even met zijn ogen, als om zichzelf te dwingen niet opnieuw naar beneden te kijken. Maar ik zie de strijd in zijn blik, de geilheid die hij probeert te verbergen.

“Ja,” geeft hij uiteindelijk toe, schor.

Mijn glimlach is langzaam en uitdagend. Ik laat mijn vinger langs de rand van mijn glas glijden, trek gedachteloos mijn onderlip tussen mijn tanden terwijl ik hem aankijk. De spanning tussen ons is tastbaar nu.

Ik kantel mijn heupen een beetje, net genoeg om de stof van mijn jurk nog iets verder op te laten kruipen. “En wat zou je doen,” fluister ik, “als ik je liet kijken?”

Zijn kaken spannen zich aan. Ik zie zijn borstkas rijzen en dalen, zie de manier waarop zijn vingers rusteloos over zijn dij tikken. De hitte van de zon is niets vergeleken met de hitte die zich tussen ons opbouwt.

Hij is aan het breken. En ik geniet van iedere seconde.

Langzaam schuif ik mijn benen nog iets verder uit elkaar, tergend langzaam, mijn blik geen moment van de zijne wijkend. “Misschien wil ik wel meer dan alleen dat je kijkt,” zeg ik zacht.

Zijn ademhaling versnelt. Zijn lichaam is gespannen, zijn handen rusteloos op de armleuningen van zijn stoel. Nog een paar seconden en hij zal het niet langer kunnen weerstaan.

Ik kantel mijn hoofd en neem een laatste slok wijn, terwijl ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. “Wil je me proeven?”

Zijn vingers klemmen zich om de armleuningen. Hij zit op het randje. Een moment later staat hij op.

Ik glimlach. Ik heb hem precies waar ik hem wil.

Ik sta abrupt op. Zonder hem aan te kijken zeg ik, terwijl ik me omdraai om weg te lopen, “volg me”.
En ik loop richting het strand dat zich op een korte afstand van het terras bevindt.

Ik hoor hem zachtjes hijgen achter me.
Bij een beschut gedeelte stop ik ineens en draai me naar hem toe.
“Ga zitten” zeg ik.
Gehoorzaam neemt hij plaats in het gras.
Ik sta voor hem, kijk hem aan en trek langzaam mijn slipje voor hem uit…

Klik hier als je wilt zien wat we gedaan hebben…